Geschiedenis
Hoe het allemaal begon...
In augustus 2000 stuurde Koinonia een klein team missionarissen naar Oeganda. In Kisoro, het op twee na armste district in het zuiden van het land, waren ze diep geraakt door de ernstige armoede die ze aantroffen. Terug in België zochten ze steun en keerden in december 2000 terug om de situatie verder te onderzoeken.
Daar ontmoetten ze de eerste straatkinderen: 22 jongens die overleefden door hotelafval te eten, te bedelen, klusjes te doen, schroot te verzamelen om te verkopen of te stelen om rond te komen.
De missionarissen namen hen mee naar een lokaal restaurant voor een eenvoudige maaltijd en baden samen dat er vanaf dat moment elke dag voedsel voor hen zou zijn. Voordat ze naar huis terugkeerden, regelden ze – ondanks hun beperkte middelen en met de hulp van lokale kerken – dat deze jongens een maand lang dagelijks voedsel zouden krijgen. Eenmaal terug in België organiseerden ze financiële steun om ervoor te zorgen dat de maaltijden permanent konden worden voortgezet.
De eerste barmhartige Samaritanen
Wat begon met twee gepassioneerde missionarissen, vond al snel weerklank bij anderen. Eén persoon – die nog nooit in Oeganda was geweest, maar over het initiatief had gehoord – werd geraakt zoals de Samaritaan in de gelijkenis en begon te geven, zodat de kinderen dagelijks maaltijden konden blijven ontvangen. Kort daarna volgde een andere Samaritaan... en nog een... en zo groeide het netwerk, met mensen die vanuit hun hart reageerden. Het was een antwoord op een eenvoudig gebed!
Maar ondanks dit mooie begin leefden de kinderen nog steeds op straat. Er was dringend behoefte aan meer: een veilige plek om te wonen, begeleiding en hoop voor de toekomst.
Voeding als eerste stap – maar niet voldoende
De dagelijkse maaltijd was een eerste stap in de goede richting. Toch was huisvesting essentieel. Drie jaar lang konden we de kinderen ondersteunen met voedsel en kleinschalige begeleiding. Maar toen er een periode van financiële krapte aanbrak, moest het maaltijdprogramma tijdelijk worden opgeschort. Dat had tragische gevolgen voor twee van onze kinderen:
- Maniragaba werd tijdens een poging tot diefstal doodgeschoten door nachtwakers, terwijl hij alleen maar op zoek was naar voedsel.
- Emmanuel werd doodgeslagen nadat hij betrapt was op het stelen van voedsel.
Deze hartverscheurende verliezen maakten duidelijk hoe kwetsbaar straatkinderen zijn – en hoe hard ze behoefte hebben aan stabiele opvang en bescherming.
Een nieuw begin
De dood van Maniragaba en Emmanuel heeft het hele team diep geraakt. We hebben een vastberaden besluit genomen: “We laten niemand meer achter!”
In 2004 startte Koinonia met systematische sponsor- en fondsenwervingsinitiatieven. Het begon klein, onder vrienden en kennissen, maar groeide geleidelijk aan. Het maaltijdprogramma werd opnieuw opgestart en we begonnen met het aanmaken van persoonlijke dossiers en plannen voor elk kind, afgestemd op hun achtergrond en behoeften.
Diezelfde zomer zijn we in gesprek gegaan met de lokale autoriteiten in Kisoro om huisvesting te krijgen. Bijna een jaar later heeft de overheid ons een oud gemeenschapshuis met een stuk grond toegewezen, op voorwaarde dat Koinonia de renovatie zou verzorgen.
Eindelijk een thuis
Ondanks beperkte middelen, maar met veel vertrouwen, moed en steun vanuit het thuisland, sloeg het lokale team de handen ineen. In juni 2005 werd de officiële overeenkomst ondertekend en op 30 juli 2005 gingen de renovatiewerkzaamheden van start.
In 2006 opende Koinonia zijn eerste opvang- en rehabilitatiecentrum in Nyakabande, Kisoro. Naar lokale maatstaven was het huis eenvoudig, maar het bood enorme mogelijkheden. Voor het eerst hadden de kinderen een permanente en veilige plek om te verblijven.
Vandaag de dag biedt het centrum onderdak aan 48 kinderen en ondersteunt het ook talloze andere kinderen en gezinnen in de omgeving met voedsel, begeleiding en onderwijs.
In 2008-2009 werden de eerste straatkinderen opgevangen – een nieuwe en belangrijke stap in de uitbreiding van de zorg.
Het verhaal gaat verder
Wat begon met een enkele maaltijd in december 2000 is – dankzij de inzet van vele barmhartige Samaritanen – uitgegroeid tot een thuis van hoop en herstel.
Het verhaal wordt nog steeds geschreven, met nieuwe mensen die zich aansluiten en hun hart openstellen voor deze kinderen. Het blijft een open uitnodiging aan iedereen:
Wiens hart zal, net als dat van de barmhartige Samaritaan, geraakt worden om voor deze kostbare levens te zorgen?