Geschiedenis
Hoe het begon …
In augustus 2000 stuurde Koinonia een klein team zendelingen naar Oeganda. In Kisoro, het op twee na armste district in het zuiden van het land, werden ze diep geraakt door de schrijnende nood die ze aantroffen. Terug in België zochten ze steun en keerden in december 2000 terug om de situatie verder te onderzoeken.
Daar ontmoetten ze de eerste straatkinderen: 22 jongens die moesten overleven door hotelafval te eten, te bedelen, kleine karweitjes te doen, metalen op te rapen om te verkopen, of door te stelen.
De zendelingen namen hen mee naar een plaatselijk restaurant voor een eenvoudige maaltijd en baden samen met hen dat er voortaan elke dag eten zou zijn. Voor hun terugkeer zorgden ze er voor, dat ondanks hun beperkt vermogen samen met de hulp van plaatselijke kerken, er een maand lang dagelijks voedsel beschikbaar bleef voor deze jongens. Eenmaal terug in België regelden ze financiële steun om de maaltijden blijvend te kunnen voorzien.
De eerste barmhartige Samaritanen
Wat begon met twee gedreven zendelingen, vond al snel weerklank bij anderen. Een eerste persoon, die zelf nog nooit in Oeganda was geweest maar hoorde van dit initiatief, voelde zich als een Samaritaan geraakt en begon te geven zodat de kinderen dagelijks te eten bleven krijgen. Kort daarna volgden nog een Samaritaan… en nog één… en zo groeide het netwerk van mensen die hun hart lieten spreken, het was een antwoord op een eenvoudig gebed!
Ondanks dit bijzondere begin bleven de kinderen op straat leven. Er was dringend behoefte aan meer: een veilige plek om te wonen, begeleiding en toekomstperspectief.
Voedsel als eerste stap – maar niet genoeg
De dagelijkse maaltijd betekende een eerste stap in de goede richting. Toch bleef huisvesting onmisbaar. Drie jaar lang konden we de kinderen ondersteunen met voedsel en kleinschalige begeleiding. Toen er een periode van financiële tekorten kwam, moesten de maaltijden tijdelijk stopgezet worden. Dat had tragische gevolgen voor twee van onze kinderen:
- Maniragaba werd door nachtwakers doodgeschoten tijdens een poging tot diefstal om te kunnen eten.
- Emmanuel werd doodgeslagen nadat hij met gestolen voeding betrapt werd.
Deze dramatische verliezen maakten duidelijk hoe kwetsbaar straatkinderen zijn en hoe noodzakelijk een stabiele opvang nodig was.
Een nieuw begin
De dood van Maniragaba en Emmanuel raakte het hele team diep. We waren vastbesloten: “We laten niemand meer achter!” In 2004 begon Koinonia met systematische sponsoring en benefietacties. Eerst kleinschalig onder vrienden en kennissen, maar met steeds meer draagvlak. Het maaltijdbedelingsprogramma werd opnieuw opgestart en er kwamen persoonlijke dossiers en plannen voor elk kind, afgestemd op hun achtergrond en noden.
Diezelfde zomer startten gesprekken met de lokale autoriteiten in Kisoro om een huisvestingsmogelijkheid te verkrijgen. Bijna een jaar later kende de overheid een oud gemeenschapshuis met een stuk land toe, op voorwaarde dat Koinonia de renovatie op zich zou nemen.
Eindelijk een huis
Ondanks beperkte middelen, maar met veel geloof, moed en steun van het thuisfront, bundelde het plaatselijke team de krachten. In juni 2005 werd de officiële overeenkomst ondertekend en op 30 juli 2005 begonnen de werkzaamheden.
In 2006 opende het eerste opvang- en rehabilitatiehuis van Koinonia zijn deuren in Nyakabande, Kisoro. Het huis was naar lokale normen eenvoudig, maar bood enorme mogelijkheden. Voor het eerst hadden de kinderen een vaste, veilige verblijfplaats.
Het centrum biedt tot vandaag onderdak aan 24 tot 48 kinderen en ondersteunt daarnaast ook talloze andere kinderen en gezinnen in de omgeving met voedsel, begeleiding en onderwijs.
In 2008/2009 werden bovendien de eerste straatmeisjes opgevangen – een nieuwe, belangrijke stap in de uitbreiding van de zorg.
Het verhaal gaat verder
Wat begon met één maaltijd in december 2000 groeide, door de inzet van vele barmhartige Samaritanen, uit tot een thuis van hoop en herstel.
Het verhaal wordt nog steeds geschreven, met telkens nieuwe mensen die zich aansluiten en hun hart openen voor deze kinderen. Het blijft een open uitnodiging aan iedereen: wie buigt zich als een Samaritaan over deze kostbare levens?