Een kort verslag vanuit Napak, gelegen ten Noorden van Oeganda.
Deze meisjes zijn na een lange zoektocht door het plaatselijke Koinonia team teruggevonden, zo blij! Ze worden gemotiveerd door zr Jovia en de plaatselijke verantwoordelijke om terug naar huis te keren en daar geduldig af te wachten tot de scholen weer open gaan.
Dat is goed nieuws en heel fijn om te horen maar voor de komst van dat goede nieuws lag een moeilijke situatie die nog steeds gaande is. Zoals velen van jullie weten is Napak één van de meest arme gebieden in Oeganda waar het grootse aantal straatkinderen vandaan komen. Het kan daar verschrikkelijk heet worden en alles is er zeer droog. Er heerst grote waterschaarste waardoor landbouw moeizaam gaat, terwijl dit nu juist de basis bron van hun voedsel en inkomsten is. De mensen uit Napak zijn een beetje de ‘outcasts’ van de Oegandese samenleving. De hulp en investeringen voor ontwikkeling zijn in dit gebied miniem, als een druppel in een diepe oceaan van nood!
De algemene covid situatie duwt Napak nog dieper in de put van ellende waardoor de plaatselijke bevolking meer dan ooit zucht. Voor velen van deze gezinnen is de hulp van Koinonia de enige hoop op overleven is in deze ellendige tijd. En dat hebben we tijdens het laatste bezoek aan deze leefgemeenschap gemerkt. In een vorige post konden jullie lezen hoe onze plaatselijke gids zich hierover uitsprak, dat de blijvende voedselhulp die we hen bieden doorheen deze moeilijke tijd van corona hun enige vorm van overleven was en nog steeds is. Hun dankbaarheid is groot, dat mocht onze voorzitster merken tijdens haar eerste bezoek na de Lockdown aan de families in Napak.
Onze kinderen in Napak, waaronder de teruggevonden meisjes helpen wij samen met u vanuit hun thuissituatie. We voorzien in voedsel en andere nodige zaken en zorgen ervoor dat vanaf dat hun leeftijd het toestaat ze intern op school kunnen. Daar werken we doorheen begeleiding aan stabiliteit en groei. Dat is de vorm van hulp die door de regering goedgekeurd wordt en die geven we hen graag. Deze hulp betekent voor de kinderen het verschil tussen diepe ellende of hoop en toekomst!
Voor onze zorgkinderen in Napak betekend Corona een lange, moeizame tijd van isolatie, instabiliteit en gevaar met grote gevolgen van dien. De scholen waren een lange tijd gesloten, waardoor de kinderen terug full time in gezinssituaties kwamen die niet optimaal en vaak echt moeilijk te noemen zijn. Terwijl onze Field officer, Emmanuel met gevaar voor eigen leven voedselpakketten bracht, en nog steeds brengt naar deze gezinnen bleven andere problemen onopgelost.
In deze moeilijke periode is er een bijkomende dreiging opgestaan. Een bende ‘veehoeders’ die plunderend, zonder genade voor jong of oud mensen uit hun hutjes dwingt en brutaal mishandeld. Angstig verlaten hele families hals over kop hun woonst en verstoppen zich. Zo proberen de volwassenen met hun gezin te ontkomen. De grote kinderen en dan vooral de meisjes proberen zelf een uitweg te zoeken om aan deze situatie te ontsnappen. Dan loert het andere gevaar over hun schouders, dat wanneer deze jongeren terug op straat gaan, ze belanden in de gretige armen van misbruik en uitbuiting. Wat hebben we gebeden voor deze meisjes. Wat hebben we gebeden voor bescherming voor deze gezinnen tegen dat onheil van die bende!
Ondertussen zijn we blij met het goede nieuws. De meisjes zijn terug! Om te voorkomen dat het opnieuw zou gebeuren zijn we toen meteen op zoek gegaan naar een oplossing. Na heel wat onderhandelen en over en weer gesprekken diende zich een nieuwe mogelijkheid aan voor een 20-tal van onze grote ‘Napak’ kinderen. In een nog lege school kregen we ruimte ter beschikking waar we dan zelf voor begeleiding zorgden. Zo werd de lange tijd van wachten overbrugd en was er een goede reden om te blijven. Ze willen zo graag leren en verder opgroeien!
De scholen zijn weer open, wat een opluchting en wat een vreugde bij de kinderen! Terug naar hun vriendjes, terug oppikken waar ze plots alles moesten achterlaten, terug rust en ruimte om te ontdekken, te groeien, te leven!
Spijtig genoeg komt het niet altijd goed. Enkelen van onze meisjes hebben we moeten laten gaan, na een lange zoektocht hebben we hen moeten loslaten, niet gemakkelijk! Toch blijven we hen vasthouden in gebed, dat wat geïnvesteerd is, gezaaid in hun leven zal opkomen. Zelf leren we van de ervaring, het dwingt ons nog meer om dit probleem voor te zijn. Om de jongeren hiertegen nog beter te beschermen, versterken en begeleiden we hen hierin doelgericht zodat we geen van onze kinderen onnodig moeten verliezen!
Carmen Correas
