Het verhaal van Atwongyeire Ronah.
Ik ben Ronah en werk als projectcoördinatrice in het rehabilitatie project voor straatkinderen van Koinonia. Ik ben gelukkig getrouwd en gezegend met 2 flinke zonen.
Dit is mijn achtste jaar binnen de organisatie. Ik beschouw het als een voorrecht om deel te zijn van het Koinonia team in Oeganda. De eenheid en goede samenwerking onder het personeel maar ook met de leiders en bestuursleden, trekt zich door naar de kinderen en dat is zeker nodig. Onze kinderen hebben allerlei situaties op straat meegemaakt waardoor hun gedrag dikwijls ver van gemakkelijk is. Juist daarom is het ook zo mooi te zien hoe ze transformeren onder goede, liefdevolle en geduldige zorgen. Dat is de grote beloning van ons werk.
Daarnaast wil ik het bestuur van Koinonia bedanken dat ze niet afgaan op de huidskleur of tot welke stam je behoort maar op capaciteiten en bereidwilligheid om een positieve inbreng te doen naar de kinderen. Naast een job heb ik de kans gekregen om alles waarvoor ik gestudeerd heb in praktijk te brengen, mijn vaardigheden te verrijken en van een sociaal werkster tot project coördinatrice te ontwikkelen. Mijn geestelijk leven is in het bijzonder verrijkt, en mijn geloof in God nog sterker geworden, wat de omstandigheden ook zijn. Dit neem ik mee in mijn relatie met de kinderen en wanneer ik op huisbezoeken ga. Dit helpt me de mensen nieuwe perspectieven voor hun leven te tonen.
Om ons doel als organisatie te bereiken is het zo dat we middelen en mensen nodig hebben. Creativiteit en aanpassingsvermogen worden dan heel belangrijk en zeker uitgedaagd. Mits we niet alles pasklaar hebben om dit waar te maken en omdat we niet altijd kunnen kiezen met wie we werken, heb ik geleerd creatief te zijn en het tekort tot een winst om te zetten. Zo heb ik bv nieuwe omgang en aanpak regels geleerd door geconfronteerd te worden met mensen van verschillende afkomst.
Midden in de coronacrisis begonnen we met het maken van kleurige mondmaskers. Mits we zeer beperkt in beweging waren begon ik mee te doen met de workshops en in de ateliers te werken, ik heb veel bijgeleerd!
In het begin was mijn kennis van de plaatselijke taal beperkt, mijn relatie met de kinderen heeft me geholpen om het tekort in het Rufumbira (de plaatselijke taal) binnen het jaar te overbruggen. Nu spreek ik het vlot met de kinderen en heel de gemeenschap, wat een grote winst is voor de communicatie en verbinding.
Nu ik getrouwd ben en zelf kinderen heb is mijn liefde voor de andere kinderen alleen maar groter geworden. Wat ik geleerd heb bij Koinonia is dat elk kind op de wereld, van waar het ook komt of hoe het er uit ziet, even belangrijk is. Als je naar zo een kind kijkt zou je kunnen zeggen; ach het is toch maar een straatkind, maar onder dat straatkind zit een uniek persoontje. Dat was voor mij een belangrijke les; iedereen met respect te benaderen waar ik ook ben.
Ik zou iedereen willen bedanken, waaronder de sponsors voor al de ondersteuning die ze aan het project geven en het hart waarmee u onze kinderen helpt. Deze kinderen zijn een heel belangrijke schakel in het proces van verandering, ze zijn de natie van de toekomst.
Dat God u rijkelijk mag zegenen!
