BOUW MET ONS AAN DE TOEKOMST!
Lochoro Chuman stuurt haar groeten vanuit Oeganda. Ze glimlacht omdat er mensen waren die haar steunden toen het leven haar in de steek liet. Ik hou van jullie en bedank jullie voor jullie zorg en steun tijdens mijn studie. Lochoro werd tijdens de lockdown thuis verkracht en schaamde zich om erover te praten. Later vertelde ze alles. Ze kreeg hulp en werd naar een opvangcentrum voor jonge moeders gestuurd om haar trauma te verwerken, maar moest daar snel weer weg omdat ze als gevolg van haar ervaring een zeer besmettelijke ziekte had opgelopen.
Thuis is de nood zo groot dat ze niet eens kan overwegen om nu terug te keren. Twee van haar broers en zussen zijn een paar jaar geleden gestorven aan ondervoeding. Dit is een van de redenen waarom Chuman op straat in Kampala terechtkwam, waar ze werd gevonden en geholpen door Koinonia. Haar andere broer werd vorig jaar vermoord door gewapende veedieven tijdens de periode van onrust in Napak. Na de bevalling wil Chuman een beroepsopleiding volgen, zodat ze voor zichzelf en haar baby kan zorgen.
Groeten uit Napak, in het noorden van Oeganda, tijdens een bezoek aan een van de scholen waar verschillende van onze kinderen als kostschoolleerlingen naar de basisschool gaan. Achter de cijfers gaan levensverhalen schuil, net als die van onze eigen kinderen, die op weg zijn naar hun bestemming. Ze worden evenzeer door God bemind, zijn naar Zijn beeld geschapen en verwekt met gedachten van vrede, plannen voor welvaart en een goede toekomst. We weten allemaal dat er op het pad van het leven veel dieven van het lot zijn.
Oeganda heeft onlangs zijn scholen heropend na bijna twee jaar gesloten te zijn geweest. Dit was voor niemand een gemakkelijke tijd, maar het was zeker moeilijk voor de kinderen die net weer aan hun leven begonnen waren.
Al deze mensen en nog vele anderen leefden ooit op de harde straten van de hoofdstad, bedelend om te overleven en hun gezinnen te onderhouden, in een wanhopige poging om uit de bittere armoede te ontsnappen.
Abura en Loweng, hierboven afgebeeld, zijn zusjes uit een gezin met acht kinderen dat in erbarmelijke omstandigheden leeft. Uit wanhoop vertrok een van de zusjes naar Kampala om op straat te bedelen en geld te verdienen voor haar familie. We hebben haar opgevangen en ondersteund tot ze vorig jaar plotseling overleed.
We wilden het hele gezin op alle mogelijke manieren helpen. Linksboven staan de tweeling die in onze handen werd geboren en vanaf dag één door Koinonia werd verzorgd. Ze zijn nu door de straatmoeder mee naar huis genomen. Hun zus (rechtsonder) en broer (midden) worden ook door ons ondersteund. Middenonder staat Emma, onze toegewijde veldwerker in Napak.
Alex was altijd zo verdrietig. Sinds zijn vijfde was hij praktisch het hoofd van het gezin. Toen we hem van de straat haalden, was het huis van zijn grootmoeder het enige thuis dat hij had. Op dat moment had hij al een zwaar leven achter de rug op de straten van de hoofdstad, die allesbehalve kindvriendelijk waren. Thuis moest hij dag in dag uit voor zijn verlamde grootmoeder zorgen, koken, de tuin onderhouden en naar school gaan. In Maniata, het dorp waar ze woonden, vertelden de buren ons over zijn lijden. Het verdriet had diepe sporen achtergelaten op zijn gezicht, en dat zagen we elke keer als we hem bezochten. De jongen kon nooit glimlachen vanwege het misbruik en de lasten die veel zwaarder waren dan zijn kleine schouders konden dragen. Toch wilde hij zijn grootmoeder niet in de steek laten. Toen ze stierf, brachten we hem naar een kostschool.
Het is de tweede keer dat ik hem daar ontmoette. Hij rende snel achter de auto toen we de school naderden en hij ons zag aankomen, luid juichend. Ik hoorde zijn stem het eerst en draaide me om te zien wie het is. Ik zal nooit de vreugde op zijn gezichtje vergeten. Hij is veranderd naar een lief en vrolijk kind. Hij weet dat er iemand voor hem zorgt en dat hij weer kind kan zijn.
Al deze kinderen en nog veel meer vragen ons om hun groeten door te geven en u te bedanken voor de steun die u hen geeft.
Moses, in het midden, is hiv-positief. Zijn beide ouders zijn overleden en het kind kende alleen maar ellende door toedoen van zijn alcoholistische grootmoeder, de enige familielid die hem kon opvangen nadat we hem van de straat hadden gehaald. Ik had hem daar bezocht. Nog een jongen die niet kon glimlachen. Altijd ziek, zwak en mishandeld. Het graf dat hem vanaf zijn conceptie had verslagen, was altijd zichtbaar op zijn gezicht...
Vandaag zijn zowel Moses als zijn broers en zussen onder onze hoede. Hij is een zelfverzekerde jongen en voetballer. Hij bedankt u hartelijk voor al uw steun en legt uit waarom: de school, het evenwichtige dieet dat is afgestemd op zijn speciale behoeften, de medicatie. Moses weet dat er hoop is, omdat hij Gods goedheid heeft ervaren in daden van barmhartigheid.
Onze leerlingen van de middelbare school in Kisoro, 24 uur rijden van Napak, een afstand van noord naar zuid, begroeten u op een regenachtige dag. De meeste van deze kinderen zijn op zeer jonge leeftijd van de straat gehaald. Vandaag zijn ze ergens aangekomen.
Jukira, midden op de foto rechts, zegt: “Ik ben zo blij dat ik je zoon ben. Vandaag draag ik net als de anderen een uniform. Je hebt een heel goede school gekozen, wat niet vanzelfsprekend was. Doe mijn sponsors de groeten van mij. Zeg ze dat we hen heel dankbaar zijn.”
Hierboven staan kinderen die nog in het basisonderwijs of beroepsonderwijs zitten. Ze wonen in ons huis in Kisoro.
Edna, in het midden, zit in groep 7 en zegt: “Ik hou echt van je.”
Flugence is 15 jaar oud, hoewel onze kinderen geen geregistreerde geboortedatum hebben. Hij verblijft in ons revalidatiecentrum in Kabale en heeft de leeftijd en het niveau bereikt om naar huis terug te keren om daar te studeren en ondersteund te worden, maar er is geen thuis voor hem. Zijn moeder is mentaal instabiel, verblijft hier en daar en is afhankelijk van de goedheid van mensen. Ze is volledig gek geworden in Rwanda, waarschijnlijk tijdens de burgeroorlog.
Een deel van het dagelijks leven in onze huizen is gemeenschap. Kinderen zingen en krijgen les uit de Bijbel als basis voor hun opvoeding. Christopher (rechts, boven) was ooit een van hen, een topgangster op straat. Hij is volledig gerehabiliteerd en is nu predikant, getrouwd en heeft twee kinderen.
Kun je je voorstellen dat deze kinderen ooit wild waren, vol drugs, maar nu vredige kinderen zijn, die van het leven genieten en aan hun toekomst werken, zoals elk kind zou moeten doen?
Ze zijn gered, beschermd en zelfverzekerd, wetende dat God van hen houdt; ze hebben het zelf ervaren. Samen kunnen we nog veel meer kinderen bereiken. Wilt u samen met ons bouwen aan de toekomst?
Dit zijn enkele woorden van Totoalobo zelf, recht uit haar hart. Ze spreekt namens hen allemaal: “Bedankt voor jullie steun. Ik was ooit verdwaald in Kampala. Jullie hebben me gevonden en teruggebracht. Ik kom uit een heel arm gezin, maar dankzij jullie ben ik rijk. Thuis was er niemand die voor ons kon zorgen. Mijn moeder nam me mee naar de straten van Kampala om te bedelen en voor haar te zorgen. Ik bid altijd voor jullie."
De bouw is in volle gang in Kabale, op bouwgrond die ons door het district is geschonken. We zijn bijna halverwege het werk. We zijn iedereen dankbaar die dit mogelijk heeft gemaakt. Al uw donaties, groot en klein, uw offer van liefde, gaat rechtstreeks naar hen. Hierboven ziet u een foto van ons team. Pr Benon, linksonder, is de voorzitter van het loyale lokale comité dat toeziet op de belangen van de kinderen, de goede orde en
soepele voortgang.
Rechts in het midden: de ingenieur en de arbeiders tijdens de lunch. We hopen en geloven dat we dit werk kunnen voortzetten en voltooien. Tot nu toe zijn de jongenskamers klaar, evenals de buitentoiletten, terwijl de eetzaal nog in aanbouw is. We hebben nog steeds de personeels- en administratieve ruimtes en het meisjeshuis nodig. Uw donaties specifiek voor het bouwproject zijn van harte welkom om ons te helpen alles te voltooien.
Dit zijn T-shirts die in België zijn bedrukt. Deelnemers aan de 10 mijl en supporters droegen ze. Ze hebben een lange weg afgelegd.
Wilt u zich bij ons aansluiten als supporter in de marathon voor het leven? Veel kinderen wachten op hulp, en als we allemaal ons steentje bijdragen, kunnen we in veel behoeften voorzien.
Mogen we dit ter afsluiting onder uw aandacht brengen?
- Er is geen gratis onderwijs in Oeganda.
- Het sponsorgeld dekt de kosten van basisschoolleerlingen, maar een middelbare scholier kost ons gemiddeld twee keer zoveel als het sponsorbedrag.
- Studenten in het hoger onderwijs kosten ons drie keer zoveel als het bedrag van de beurs.
- Een thuis is een onderdeel van het herstel van het leven van een kind.
Zou u overwegen om:
- Onderwijs sponsoren met een vast maandelijks bedrag?
- Wilt u doneren aan ons bouwfonds?
- Deze nieuwsbrief delen met vrienden en familie?
- Sponsor een kind.
Aarzel niet om contact met ons op te nemen als u vragen of suggesties heeft.
