BOUW EEN TOEKOMST MET ONS!
Lochoro Chuman groet u uit Uganda. Ze glimlacht omdat er armen zijn die haar omringden toen het leven haar helemaal neerhaalde. Ik hou van u en dank u dat u voor me zorgt en me steunt om te studeren. Lochoro werd thuis het slachtoffer van verkrachting tijdens de lockdown en schaamde zich om erover te praten. Later legde ze alles uit. Ze werd geholpen en voor traumaverwerking naar een tehuis voor jonge moeders gestuurd, maar moest daar snel weg omdat ze als gevolg van haar ervaring een zeer besmettelijke ziekte had opgelopen.
Thuis is de nood te groot om zelfs maar te denken om nu terug te keren. Twee van haar broers en zussen zijn enkele jaren geleden door ondervoeding gestorven. Dit is één van de redenen die Chuman op de straten van Kampala dreven, waar zij werd opgespoord en geholpen door Koinonia. Haar andere broer werd vorig jaar gedood door gewapende veedieven tijdens de periode van instabiliteit in Napak. Na de geboorte wil Chuman een beroepsopleiding volgen, zodat ze zichzelf en haar baby kan onderhouden.
Veel groeten uit Napak, in het noorden van Oeganda tijdens een bezoek aan één van de scholen waar we meerdere kinderen hebben op internaat in het basisonderwijs. Achter de cijfers gaan verhalen schuil van levens, zoals onze eigen kinderen, op weg naar hun bestemming. Zij zijn evenzeer geliefd door God, naar Zijn beeld geschapen en verwekt met gedachten van vrede, plannen van voorspoed en een goede toekomst. We weten allemaal dat er langs het pad van het leven veel dieven van lotsbestemmingen zijn.
Oeganda heeft onlangs de scholen heropend, na bijna twee jaar gesloten te zijn geweest. Dit was voor niemand een gemakkelijke tijd, maar het was zeker zwaar voor de kinderen die net de draad van hun leven hadden opgepikt.
Al deze en nog veel meer leefden ooit op de harde straten van de hoofdstad, bedelend om te overleven en hun families te onderhouden, in een wanhopige poging om uit de schrijnende armoede te breken
Abura en Loweng, hierboven, zijn zusjes en komen uit een gezin van 8 kinderen dat in een droevige situatie leeft. Wanhoop bracht het ene zus naar Kampala om op straat te bedelen en zo iets op te brengen voor het gezin. We namen haar op en steunden haar tot ze vorig jaar plotseling overleed.
We wilden de hele familie helpen, op welke manier dan ook. Hierboven, links, de tweeling die in onze handen geboren werd, opgevangen vanaf dag 1 door Koinonia. Inmiddels zijn ze met de straatmoeder mee naar huis genomen. Ook hun zusje (rechtsonder) en broertje (in het midden) worden door ons ondersteund. In het midden onder, Emma, onze betrokken veldmedewerker in Napak.
Alex, was altijd zo verdrietig. Hij was praktisch het hoofd van de familie vanaf zijn 5 jaar. Toen we hem van de straat haalden, was het huis van oma het enige thuis dat hij had. Tegen die tijd had hij al een hard leven gehad op de allesbehalve kindvriendelijke straten van de hoofdstad. Thuis moest hij voor de kreupele grootmoeder zorgen, koken, de tuin onderhouden, dag in dag uit, terwijl hij naar een dagschool ging. In Maniata, het dorp waar ze woonden, vertelden de buren ons over zijn lijden. Verdriet had diepe sporen achtergelaten op zijn gezicht en wij waren er elke keer getuige van als we hem bezochten. De jongen kon nooit glimlachen door het misbruik en de lasten die veel zwaarder waren dan zijn kleine schouders konden dragen. Toch wilde hij zijn grootmoeder niet in de steek laten. Toen zij overleed, brachten we hem naar een internaat.
Het is de tweede keer dat ik hem daar ontmoette. Hij rende snel achter de auto toen we de school naderden en hij ons zag aankomen, luid juichend. Ik hoorde zijn stem het eerst en draaide me om te zien wie het is. Ik zal nooit de vreugde op zijn gezichtje vergeten. Hij is veranderd naar een lief en vrolijk kind. Hij weet dat er iemand voor hem zorgt en dat hij weer kind kan zijn.
Al deze kinderen en nog veel meer, smeken ons om u hun groeten te doen en u te bedanken voor de steun die u hen geeft.
Moses, in het midden, is een HIV-patiënt. Beide ouders zijn overleden en het kind kende alleen ellende in de handen van de alcoholverslaafde grootmoeder, het enige familielid dat hem kon opnemen nadat we hem van de straat hadden teruggebracht. Ik had hem daar bezocht. Nog een jongen die niet kon lachen. Altijd ziek, zwak en mishandeld. Het graf dat hem van bij de conceptie had verslagen, was steeds zichtbaar op zijn gelaat…
Vandaag staan zowel Moses als zijn broers en zussen onder onze hoede. Hij is een zelfverzekerde jongen en een voetballer. Hij dankt u hartelijk voor alle steun en noemt de redenen: de school, de uitgebalanceerde voeding volgens zijn speciale behoefte, de medicatie. Mozes weet, dat er hoop is, omdat hij de goedheid van God heeft mogen proeven in daden van genade.
Onze leerlingen van de middelbare school in Kisoro, op 24 uur van Napak, een afstand van noord naar zuid, begroeten u op een regenachtige dag. De meeste van deze kinderen werden van de straat geplukt toen ze nog heel jong waren. Ze zijn vandaag ergens geraakt.
Jukira, centrale foto rechts, zegt: “Ik ben zo blij uw zoon te zijn. Vandaag draag ik een uniform zoals de anderen. U hebt een heel goede school gekozen, wat niet vanzelfsprekend was. Alstublieft, doe de groeten aan mijn sponsors. Zeg hen dat we zo dankbaar zijn”.
Boven, kinderen die nog in het basis- of beroepsonderwijs zitten. Ze wonen in ons huis in Kisoro.
Edna, in het midden, zit in klas 7 en zegt: “Ik hou echt van u”.
Flugence is 15 jaar oud, hoewel onze kinderen geen geregistreerde geboortedatum hebben. Hij verblijft in ons rehabilitatiecentrum in Kabale en heeft de leeftijd en het niveau bereikt om terug naar huis te gaan om te studeren en van daaruit ondersteund te worden, maar er is geen thuis voor hem. De moeder is mentaal onstabiel, verblijft hier en daar, afhankelijk van de barmhartigheid van mensen. Ze is haar verstand volledig verloren in Rwanda, waarschijnlijk tijdens de burgeroorlog.
Een deel van het dagelijks leven in onze huizen is gemeenschap. Kinderen zingen en krijgen les uit de Bijbel als basis voor hun opvoeding. Christopher (rechts, boven) was ooit één van hen, een top straat gangster. Hij is volledig gerehabiliteerd en is nu voorganger, getrouwd en heeft twee kinderen.
Kunt u zich voorstellen dat deze kinderen ooit wild waren, vol drugs, maar nu vreedzame kinderen zijn, die van het leven genieten en aan hun toekomst werken, zoals elk kind hoort te doen?
Ze zijn gered, beschermd en vol vertrouwen, wetend dat God van hen houdt, ze hebben het praktisch ervaren. Samen kunnen we veel meer kinderen bereiken, wilt u met ons bouwen aan de toekomst?
Dit zijn enkele van Totoalobo’s eigen woorden, recht uit haar hart gesproken. Zij is de spreekbuis van hen allen: “Dank u voor de steun. Ik was eens verdwaald in Kampala. U vond me en bracht me terug. Ik kom uit een zeer arme familie, maar in u, ben ik rijk. Niemand thuis kon de verantwoordelijkheid nemen om voor ons te zorgen. Mijn moeder bracht me eerder naar de straten van Kampala om te bedelen en voor haar te zorgen. Ik bid altijd voor u”.
Er wordt gebouwd in Kabale, op bouwgrond die ons door het district is gegeven. We zijn bijna aan de helft van de werken. We zijn dankbaar aan allen die dit mogelijk hebben gemaakt. Al uw kleine of grote giften, uw opoffering van liefde, gaat rechtstreeks naar hen. Hierboven, een foto met ons team. Pr Benon, links onder, is de voorzitter van de trouwe plaatselijke commissie die waakt over de belangen van de kinderen, de goede orde, de
soepele vooruitgang.
Rechts in het midden, de ingenieur en de arbeiders tijdens de lunch. Wij hopen en geloven om dit werk voort te zetten en te voltooien. Tot nu toe zijn de jongenskamers klaar, samen met de buitentoiletten, terwijl de eetzaal in aanbouw is. We hebben nog steeds de personeels- en administratieve ruimtes en het meisjeshuis nodig. Uw giften specifiek voor het bouwproject zijn zeer welkom om alles te kunnen voltooien.
Dit zijn T-shirts, gedrukt in België. 10 Miles lopers en supporters, droegen ze. Ze hebben heel ver gereikt.
Doet u mee als supporter in de marathon voor het leven? Veel kinderen wachten, veel noden kunnen worden vervuld als we allemaal ons steentje bijdragen.
Mogen wij dit tot slot onder uw aandacht brengen?
- Er is geen gratis onderwijs in Uganda.
- Het sponsorgeld dekt kosten van de lagere school studenten maar een middelbare student kost ons gemiddeld het dubbele van het sponsorgeld.
- Studenten in het hoger onderwijs kosten ons drie keer het sponsorbedrag.
- Een huis maakt deel uit van de hervestiging in het leven van een kind.
Zou u willen overwegen om:
- Onderwijs te sponsoren met een vast bedrag per maand?
- Te doneren voor ons bouwfonds?
- Deze nieuwsbrief te delen met vrienden en familie?
- Een kind te sponsoren.
Aarzel niet als u vragen of suggesties heeft en neem contact op met ons.
