Mijn naam is Rehema Nyiramutuzo, ik ben een alleenstaande vrouw van 30 jaar en heb een bachelordiploma in ontwikkeling. Ik heb gestudeerd aan het Bishop Barham College, gelegen aan de Kabale Universiteit in Oeganda. Ik ben geboren in een klein dorpje in Kisoro. Ons gezin bestond uit zes kinderen, vier jongens en twee meisjes, en ik was de derde in de rij.
Toen we nog heel jong waren, zijn onze ouders uit elkaar gegaan en toen hebben onze grootouders de zorg voor ons overgenomen. Opa en oma waren boeren, we leefden van wat de boerderij opleverde en enkele tantes hielpen mee met het werk. Toen ik 9 was, zat ik in het vierde leerjaar toen mijn vader stierf, en toen ik 14 was, stierf ook mijn moeder.
Toen ik opgroeide, leerden mijn grootouders me hoe ik voor mijn jongere broers en zussen en neefjes moest zorgen, die ook bij ons woonden. Dit leerde me niet alleen verantwoordelijkheid te nemen en hard te werken, maar ook liefdevolle zorg te tonen voor de kleintjes. Onze grootouders en tantes leerden ons zo goed mogelijk met de kennis die ze hadden.
Een van mijn tantes was verpleegster en ik wilde dat ook worden. Dat werd mijn kinderdroom, verpleegster worden! Deze kinderdroom nam een heel nieuwe wending toen ik mijn laatste jaar op de middelbare school afrondde, en wel om de volgende redenen. Tijdens mijn vakantie, na afloop van het schooljaar, schreef ik me in om als vrijwilliger te helpen. Dit was bij een project genaamd Potter's Village dat in mijn dorp actief was en kinderen in crisissituaties hielp. Ze helpen kinderen tussen 0 en 6 jaar oud en deze kinderen worden onderverdeeld in 3 categorieën. De eerste categorie bestaat uit kinderen van wie de moeder bij de geboorte is overleden, de tweede categorie bestaat uit kinderen van wie de moeder mentaal erg onstabiel is en de derde categorie bestaat uit kinderen die door hun ouders in de steek zijn gelaten.
Nadat ik had gesolliciteerd, werd ik tot mijn grote vreugde uitgenodigd voor een aantal sollicitatiegesprekken. Ze legden me de verschillende mogelijkheden uit waarin ik aan de slag zou kunnen, waaronder de zorg voor baby's en alles wat daarbij komt kijken. Voor mij was de keuze snel gemaakt, omdat ik thuis al ervaring had met het verzorgen van kleine kinderen. Tijdens mijn werk bij Potter's Village zorgde ik voor de kleintjes, gaf ik ze een bad, voerde ik ze, speelde ik met ze en observeerde ik elke fase in hun jonge leven. Door ze te zien opgroeien, werd mijn liefde voor kinderen nog groter.
Toen ik na de vakantie naar de universiteit ging, waren mijn doelen veranderd van verpleegster naar maatschappelijk werkster. Het was het werk in Potter's Village dat me in een heel andere richting had geleid. Ik vind het heerlijk om met kinderen te werken. Het werk bij Koinonia is nooit saai. Kinderen zijn zo creatief en de gesprekken die we met elkaar hebben zijn zo eerlijk, dat ik een grote glimlach op mijn gezicht krijg als ik bij hen ben.
