Mijn naam is Rehema Nyiramutuzo, ik ben een alleenstaande vrouw van 30jaar en heb een bachelor onderscheiding in ontwikkeling.Ik heb gestudeerd aan het Bishop Barham college aan de universiteit van Kabale in Oeganda. Ik ben geboren in een klein dorpje in Kisoro, ons gezin bestond uit 6 kinderen, 4 jongens en 2 meisjes, ik was de 3de op rij.
Toen we nog zeer jong waren gingen onze ouders uit elkaar, het waren de grootouders die de zorg voor ons overnamen. Opa en oma waren boeren, daar leefden we van, enkele tantes hielpen met het werk. Toen ik 9 was, ik zat in het vierde studiejaar stierf mijn vader, en op mijn 14de stierf ook mijn moeder.
Terwijl ik opgroeide leerde mijn grootouders me hoe ik voor mijn jongere broers en zussen kon zorgen en voor de neefjes die ook bij ons inwoonden. Dit heeft me geleerd maar ook aangemoedigd om verantwoordelijkheid te dragen, hard te werken maar ook liefdevolle zorg op te brengen voor de kleintjes. Onze grootouders en de tantes onderwezen ons zo goed als ze konden met de kennis die ze hadden.
Een van mijn tantes was verpleegster, dat wilde ik ook worden, dat werd mijn kinderdroom, verpleegster worden! Deze kinderdroom nam een hele nieuwe wending toen ik mijn laatste middelbaar afgewerkt had door de volgende redenen. Tijdens mijn vakantie, na het beëindigen van het schooljaar liet ik me inschrijven om te gaan helpen als vrijwilliger. Dit was vanuit een project genoemd; Potter’s Vilage werkzaam in mijn dorp, dat hulp bood aan kinderen in crisissituaties. Ze helpen kinderen binnen de leeftijd van 0 tot 6 jaar en deze kinderen worden in 3 categorieën ondergebracht. De 1ste zijn de kinderen waarvan de mama stierf bij de geboorte, de 2de zijn de kinderen van wie de moeders die mentaal zeer onstabiel zijn en de derde groep zijn de kinderen die door hun ouders verlaten zijn.
Na mijn aanvraag voor het werk werd ik tot mijn grote blijdschap uitgenodigd voor enkele interviews. Ze legden me de verschillende mogelijkheden uit waarin ik tewerkgesteld kon worden waaronder ook de zorg voor baby’tjes en alles wat daarbij kwam kijken. Voor mij was de keuze vanzelfsprekend door de ervaring die ik had opgedaan met het verzorgen van kleine kinderen thuis. Tijdens mijn werk in Potter’s Vilage, en terwijl ik de zorg voor de kleintjes droeg, badje geven, voeden, spelen en het observeren van elke fase in hun jonge leventje, ze te zien groeien versterkte mijn liefde voor kinderen nog meer.
Toen ik na de vakantie naar de universiteit ging waren mijn doelen veranderd van verpleegster worden naar sociaal werker. Het was het werk in Potter’s Vilage dat me op een heel andere richting gezet had. Ik hou zo veel van het werken met kinderen. Het werk bij Koinonia verveelt nooit. Kinderen zijn zo creatief en de gesprekken die we met elkaar voeren zijn zo eerlijk; ze maken dat er een brede glimlach op mijn gezicht verschijnt wanneer ik bij hen ben.
