Het verhaal van Atwongyeire Ronah,
Projectcoördinator Straatkinderen Rehabilitatieproject Kisoro, Oeganda.
Dit is mijn achtste jaar dat ik met de straatkinderen van Koinonia werk. Ik ben gelukkig getrouwd en gezegend met twee knappe zonen. Ik beschouw het als een voorrecht om deel uit te maken van het Koinonia-team in Oeganda. De eenheid en goede samenwerking tussen de medewerkers, maar ook met het leiderschapsteam, strekt zich uit tot de kinderen en dat is zeker van vitaal belang. Onze kinderen hebben allerlei situaties op straat meegemaakt, dus hun gedrag is vaak verre van gemakkelijk. Juist daarom is het zo mooi om te zien hoe ze veranderen onder goede, liefdevolle en geduldige zorg. Dat is de grote beloning van ons werk.
Ik ben dankbaar dat het bestuur van Koinonia bij het werven niet heeft gekeken naar huidskleur of tribale voorkeuren, maar naar kwalificaties en de bereidheid om een positieve bijdrage te leveren aan de kinderen. Naast een baan heb ik de kans gekregen om alles wat ik heb gestudeerd in de praktijk te brengen, mijn vaardigheden te verrijken en me te ontwikkelen van maatschappelijk werker tot projectcoördinator. Vooral mijn spirituele leven is verrijkt en mijn geloof in God is nog sterker geworden, ongeacht de omstandigheden. Dit is iets wat ik doorgeef in mijn relatie met de kinderen en meeneem wanneer ik op huisbezoek ga. Het helpt me om mensen nieuwe perspectieven voor hun leven te laten zien.
Om ons doel als organisatie te bereiken, hebben we middelen en mensen nodig. Creativiteit en aanpassingsvermogen zijn dan erg belangrijk. Omdat we niet alles tot onze beschikking hebben en omdat we niet altijd kunnen kiezen met wie we werken, heb ik geleerd om uitdagingen aan te gaan en het tekort om te zetten in winst. Zo heb ik bijvoorbeeld nieuwe regels en manieren van aanpak geleerd door geconfronteerd te worden met mensen met verschillende achtergronden.
Te midden van de coronacrisis zijn we begonnen met het maken van kleurrijke mondkapjes. Omdat we erg beperkt waren in onze bewegingsvrijheid, ben ik gaan deelnemen aan de naaiworkshops en ben ik gaan werken in de naailessen ; ik heb veel geleerd!
In het begin was mijn kennis van de lokale taal beperkt. Mijn relatie met de kinderen hielp me om binnen een jaar de kloof in Rufumbira te overbruggen. Nu spreek ik vloeiend met de kinderen en de hele gemeenschap, wat een grote winst is.
Sinds ik zelf getrouwd ben en kinderen heb, is mijn liefde voor andere kinderen alleen maar gegroeid. Wat ik bij Koinonia heb geleerd, is dat elk kind ter wereld, waar het ook vandaan komt en hoe het er ook uitziet, even belangrijk is. Je kunt gemakkelijk naar een straatkind kijken en je laten misleiden... Onder dat straatkind schuilt een uniek persoon. Dat was een belangrijke les voor mij. Ik heb geleerd om iedereen met respect te benaderen, waar ik ook ben.
Ik wil iedereen bedanken die het project steunt voor de hartelijkheid waarmee ze onze kinderen helpen. Jullie zijn een zeer belangrijke schakel in het veranderingsproces. Zij zijn de natie van de toekomst.
Moge God u rijkelijk zegenen!
